کد مطلب:36065 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
«و خویشتن را در تمامی امور و جریانات، در پناه خدا بیاور كه در این صورت، خویشتن را به پناهگاهی مصون و محفوظ و قلعه ای قوی و جلوگیر كه مانع از نفوذ دشمن و آفات است در آورده ای». این جمله راكه نوشتم ناگهان به یاد كلام مباركه نواده ی امیرالمومنین، امام زین العابدین علیه السلام افتادم كه در دعای ابوحمزه می گویند: «الی من یذهب العبد الا الی [صفحه 56] مولاه و الی من یلتجی المخلوق الا الی خالقه». «بنده به كجا برود جز به سوی مولایش و مخلوق، به چه كسی پناهنده شود جز به خالق و آفریدگارش». راستی به پناه خدا رفتن را پشتیبان و نگهبان خود دانستن پناه گرفتن در یك دژ محكم و خلل ناپذیر و خود یك جریان بسیار طبیعی و فطری است. و كدام پناهگاه، مطمئن تر و محكم تر از اعتماد به خداوند متعال است؟ ذات اقدسی كه چشم همه موجودات بسوی اوست ملجی كه مقلب القلوب و مدبر امور می باشد. «و من یتوكل علی الله فهو حسبه ان الله بالغ امره قد جعل الله لكل شی ء قدرا».[1]. «كسیكه بر خدا توكل كند خداوند او را بس است به راستی كه خداوند، به امر خود می رسد- خواسته او از او فوت نخواهد شد- به راستی كه خداوند برای هر چیزی میزان و مقداری معین قرار داده است». «ان الله یدافع عن الذین آمنوا...»[2]. به راستی كه خداوند، از كسانی كه ایمان آورده اند دفاع خواهد فرمود. با این ایمان و اعتماد، به نگرانیهای انسان پایان داده خواهد شد و برق امید و اطمینان دل را روشن خواهد ساخت و شكست و یاس زدگی را از محور زندگی او دور و مرتفع می گرداند، با یك جهان آرامش حركت می كند و در برابر زورگویان به زانو در نمی آید و فكر و اندیشه ی ناروا به مغز او راه نخواهد یافت.
(و الجی نفسك فی الامور كلها الی الهك فانك تلجئها الی كهف حریرو مانع عزیز)
صفحه 56.